Kerststresssssss

16 december 2017

 

Voor me pleit dat ik er steeds beter in word. Het hanteren van kerststress … Ik ben nog niet helemaal Zen maar het wordt echt ieder jaar beter. Kerststress is voor niemand leuk, zeker niet voor mijn dochter. Die altijd heel geduldig en goedgeluimd samen met mij, ongeduldig en al ietwat gestrest, de kerstdozen van zolder haalt. Niet minder geduldig met mij de lichtjes ontwart die – hoe bestaat het! – ook dit jaar weer in de knoop blijken te zitten. Terwijl ik vorig jaar toch zo mijn best heb gedaan ze zo in te pakken dat ze er dit jaar met één vloeiende beweging vanzelf in hadden moeten vliegen. Maar dat doen ze niet. Met als gevolg dat ik ook dit jaar weer begin te zuchten en kreunen. Dochterlief blijft ondanks het toenemen van mijn stress heel geduldig, vriendelijk én lief. Ik wil maar zeggen: aan haar ligt het niet.

 

Wat is dat toch ieder jaar weer? Waar doe je het voor?! Kerststress. Je sjouwt je een breuk met dozen van zolder en twee trappen naar beneden, het huis een bende, meubels en andere dingen moeten ‘even’ ergens anders worden geherhuisvest vanwege de boom en andere kerstversieringen, ‘even’ wat sjouwen en schuiven, met het verschuiven van meubels ontdek ik overal stof en dat moet dus ‘even’ worden schoongemaakt, mijn werkkamer wordt een opslagkamer, de handige ophangdingen blijken er niet meer te hangen en daar moet iets op gevonden worden, het sneeuwkleed is weg, dus ‘even’ snel naar de winkel om een nieuwe te kopen – uitverkocht! – andere winkel, we struikelen geregeld over de kat die onrustig om ons heen drentelt, de boom moet ernstig worden bijgeknipt, de handige boomstandaard blijk ik er scheef onder te hebben getimmerd –inderdaad omdat ik ongeduldig was – en er moet dus links en rechts iets onder worden geschoven om ’m recht te krijgen, maar wat? ‘Even’ wat zoeken dus naar iets wat past.

 

Met het ophangen van de lichtjes voor het raam die ‘even’  moeten worden ontward, blijken mijn gordijnen een wasbeurt te kunnen gebruiken. Die  ‘moeten’ dan toch maar ‘even’ gewassen worden – en ook ‘even’ gestreken zo blijkt later. Natuurlijk moeten we ook de kersthuisjes dit jaar maar weer eens uitstallen, natuurlijk blijken de snoeren te kort en moet er ‘even’ naar een extra stekkerdoos worden gezocht. Dan is het ‘rode kerstkleed’ kwijt en vinden we dat ook niet als we opnieuw alles afzoeken op zolder. Kerstboom zonder rood kleed kan natuurlijk niet, want daar ligt onze kat ieder jaar drie weken op te snurken,  zijn grijze vacht kleurt zo goed bij het rode kleed, dus ‘even’ een ander rood kleed gezocht, maar waar lag die dan ook alweer?

 

Als alles ‘even’ later dan toch is opgetuigd, versierd, de lampjes op hun plek hangen, blijken alle dozen nog verspreid in de woonkamer te staan, die moeten ‘even’ terug naar zolder worden gebracht, blijkt alles onder het stof, veertjes en glitters te zitten, het huis moet dus nog ‘even’ worden gezogen, ook de bovenverdieping want er liggen overal Kerst stressss restanten …

 

Als ik moe en met een pijnlijke rug denk: oké, de boom staat recht,  is zelfs mooier geworden dan verwacht, het huis is versierd, schoon en opgeruimd, al één schoon en aanmerkelijk witter gordijn – nog twee te gaan – verhip, de ramen mogen ook wel eens ‘even’ gewassen worden. Zie ik vanuit mijn ooghoeken dat mijn lieve geduldige dochter stiekem een kussen onder het rode kleed propt zodat onze kat comfortabeler kan liggen. Zie ik haar ogen waarmee ze verliefd naar hem kijkt als hij zich bijna zuchtend – en met een blik van ‘jeetje, dat duurde lang?!’ – nestelt op het kleed onder de boom. Emma glundert: ‘Zie je wel, mam? Hij stond gewoon steeds te wachten totdat hij op zijn kleed kon. Dat doet hij toch ieder jaar?’ Dan springen bij mij spontaan de tranen in mijn ogen. Als ze dan ook nog zegt ‘Gezellig hè, mam?’ houd ik het niet meer droog. Voel ik me schuldig omdat ik me in mijn beleving alles behalve gezellig heb gedragen.

 

In ons huis begint de kerst als onze kat zich zuchtend op het kleed nestelt en zachtjes begint te snurken. Als Emma steevast ieder jaar weer zegt: ‘Gezellig hè, mam?’, verdwijnt de kerststress als sneeuw voor de zon. Dan is het Kerstmis.

 

En ach, die ramen? Daar mag mijn dochter zoveel sneeuw op spuiten als ze wil! Ik hoor de stem van Willy Alberti in mijn hoofd: ‘De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft.’

 

Ho Ho Ho, it’s Christmastime!